*II* Dorea Parkes

[muzyka]

Ledwo zmaterializowała się na miejscu, od razu ruszyła w stronę schodów i otworzyła drzwi Alohomorą. Wzięła zamach i trzasnęła nimi głośno, a z jej gardła wyrwał się dziki krzyk. Poczuła się nieco lepiej. Oddychała głęboko i rozejrzała się po ciemnym wnętrzu korytarza. Weszła w głąb domu czując lekki niepokój. Z przyzwyczajenia poprawiła przekrzywiony obraz w przedpokoju. Ostatni raz była tu ponad rok temu...

 – Mamo, tato! Wróciłam! – Krzyknęła Dorea, kiedy wróciła po całym dniu w Londynie i usiadła na niskiej ławie, aby zdjąć buty. Było tuż po dwudziestej, pogoda była nieprzyjemna  – wiało i padało pewnie w całym kraju. Odwiesiła mokry płaszcz i chwyciła torbę. – Kupiłam te rajstopy o które prosiłaś! Stara Kingston popatrzyła na mnie jakbym nie była zdolna rodzić dzieci! Ale się zdziwi jak zobaczy cię z brzuchem!

Zachichotała pod nosem i stanęła przed krzywo zawieszonym obrazem. Poprawiła go, tak jak miała w zwyczaju. Zawsze się przestawiał, jak w czasie zebrań Zakonu, kilkunastu członków wychodziło z domu, albo gdy w dzieciństwie przebiegała z Robertem przez przedpokój. Poświata tańczącego światła zalewała część korytarza. Nie dziwiła się rodzicom, że rozpalili ogień w kominku. Pewnie teraz drzemali w swoich fotelach, ustawionych jak najbliżej kominka.

Zauważyła ciemne plamy z błota na wykładzinie i zrobiła sceptyczną minę. Oczywiście ktoś musiał wnieść błoto! Stanęła jak wryta kilka kroków przed łukiem do salonu i wytężyła wzrok na te plamy. W świetle, dochodzącym z pokoju, ich barwa wyglądała na ciemnoczerwoną. Coś jej mówiło, żeby nie szła dalej, ale dała kilka kroków do przodu i powoli weszła do salonu. Tapicerka na kanapie była rozerwana, dużą szafę przewrócono na kanapę, przy czym zasłaniała widok na połowę pokoju, fotele były całkowicie roztrzaskane, tak samo jak szklany, duży stół.

 – Mamusiu? – Wyjąkała wchodząc głębiej, nie wiedząc co zobaczy. Złowieszcze dreszcze przeszły przez jej całe ciało. – Tatusiu?

Ominęła szerokim łukiem roztrzaskany stół, starała się omijać plamy posoki i stanęła w miejscu, gdy zauważyła strużkę krwi wypływającą spod kanapy. Kucnęła i opuszkami palców jej dotknęła. Była jeszcze ciepła. Oblizała nerwowo wargi. Przeszła nad nią ostrożnie i wzięła głęboki oddech nim obeszła szafę. Otworzyła usta, ale nie potrafiła nawet krzyknąć, cofnęła się o kilka kroków, wpadając na barek i przestraszyła się, kiedy butelki złowieszczo zadźwięczały w środku. Szybko jej oddech stał się urwany i dość głośny, praktycznie charczała, niezdolna do jakiekolwiek ruchu, ani myśli. Przez łzy patrzyła na ciała swoich rodziców. On ich nie zabił... On ich zniszczył! Lewy bok jej ojca był rozerwany i pewnie tylko koszula trzymała jego wnętrzności w środku. Piękna i dobra twarz jej matki była dosłownie roztrzaskana. Wszędzie było tyle krwi...

Zaszlochała głośno i bezwiednie osunęła się na parkiet, tracąc świadomość.

Południowe, marcowe słońce powoli oświetlało całe pomieszczenie. Deszcz przestał padać w nocy i nastał nowy dzień. Leżała na odrętwiałym boku na podłodze, czuła jak jej ubranie przesiąkło krwią jej rodziców i czuła jak co chwilę jej nogi chwytają skurcze. Trzymała w lepkich, zakrwawionych dłoniach, zimną i kruchą dłoń swojej matki. Czuła zaschnięte ślady łez za policzkach i widziała, że część jej rzęs jest pozlepianych.

Przeniosła wzrok na wejście do salonu, gdy usłyszała odgłos otwieranych drzwi wejściowych, spojrzała z powrotem na jej zniszczonych rodziców czekając na koniec. Przyszła kolej na mnie...

 – Kurwa mać! Co tu się do diabła stało? Dawlish, nie wchodź tu! Wezwij dziesięciu moich ludzi, a ty zostań w Biurze i trzymaj język za zębami!  – Usłyszała głos Moody'ego i spojrzała na przeciwległą ścianę, gdzie w tapecie zostało wyryte: TAK KOŃCZĄ CI, KTÓRZY PRZECIWSTAWIAJĄ SIĘ LORDOWI VOLDEMORTOWI.

Leżała całkowicie spetryfikowana, zupełnie niezdolna do niczego. Nie chciała ich tu. Chciała zostać sama z rodzicami...

Usłyszała znów odgłos otwierających się drzwi i kilka osób weszło do środka. Kiedy kroki ucichły usłyszała głos Moody'ego.

 – Salon jest rozwalony, na dywanie i parkiecie widać ślady krwi. Możliwe, że w środku znajdziemy ciała Katheriny, Jamesa, Dorei i Roberta Parkesów. Tak Vance, naszej Dorei. Nie pojawiła się w pracy, nie odpowiedziała na wezwania i postanowiłem, że w drodze z Azkabanu zwlokę ją z łóżka, i postraszę zwolnieniem. Goshawk, Vance, Markham, Fenwick i McKinley idziecie na piętro. Niczego nie dotykajcie, sprawdźcie tylko, czy ktoś tam jest! Bądźcie czujni! Reszta, za mną! – Warknął Moody ochrypłym głosem i usłyszała jak ostrożnie stawiają kroki, tak jakby bali się, że ktoś tu został.

Chwyciła matkę mocniej za dłoń i spojrzała w martwe, jasnoniebieskie oczy ojca, które nadal miał otwarte.

Zamknęła oczy mając nadzieję, że siłą woli sprawi, że umrze, ale nie udało się.

 – Ja pierdole... – Usłyszała znane jej przekleństwo po polsku. Wypowiedział je Twardowski, polskiego pochodzenia czarodziej, dzięki któremu Biuro Aurorów znało prawie wszystkie przekleństwa w jego ojczystym języku. Otworzyła oczy dość szybko i sześć osób wycelowało w nią różdżki.

 – Co zrobiłem, kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy Doreo? – Zapytał ją Moody z nutką groźby w głosie, a ona tępo patrzyła w jego oczy.

 – Czyściłeś swoją różdżkę. – Wydawał się być zdziwiony, a ona kontynuowała skrzeczącym głosem. Oblizała suche, krwawiące wargi. – Wydawało się, że twoja obecność na przyznaniu Orderu Merlina Drugiej Klasy jest za karę. Przez ciebie w Proroku Codziennym zamiast zdjęcia mnie, odbierającej nagrodę, umieścili twoje zdjęcie, sugerując, że twoja postawa świadczyła o tym, że nie zasługuję na nią.

 – To mógł wiedzieć każdy. – Podsunął mu Potter, a Moody kiwnął głową. On i Dorea nie spuszczali z siebie wzroku.

 – Co zrobiłaś Potterowi, w dni kiedy się poznaliśmy? – Zapytał, a ona odkaszlnęła i spojrzała znów w oczy ojca.

 – Wyczarowałam mu ośle uszy. – Powiedziała ochrypłym głosem i Moody kazał opuścić różdżki aurorom. Usłyszała jak po schodach zbiegają kolejni ludzie i wpadają do salonu.

 – Na górze czysto, nie zna... – Rozpoznała głos McKinleya, który nagle urwał swoją wypowiedź, zapewne dostrzegł cały bałagan. Usłyszała odgłos wymiotowania i drgnęła jak Alastor zaczął wrzeszczeć na swojego podwładnego.

 – Goshawk, bezcześcisz miejsce zbrodni! W tym miejscu mógł być jakiś ślad, a ty go przykryłeś resztkami śniadania! Wynoś mi się stąd natychmiast! Spróbujesz komukolwiek o tym powiedzieć, to urządzę cię tak, że będą cię zeskrobywać ze ścian! – Przy ostatnim jego zdaniu załkała cicho i przysunęła się bliżej ciała matki, nadal trzymając ją mocno za dłoń.

Poczuła na swoich ramionach ciepłe, silne ręce, które próbowały ją oderwać od ciała matki. Wydawało jej się, że całą wieczność im się opierała i zawyła jak zranione zwierzę, gdy Twardowskiemu udało się ją unieść, i wypuściła dłoń matki.

Próbował ją postawić na nogach, ale za każdym razem opadała bezwiednie jak szmaciana lalka. Charlus Potter podszedł i wziął ją na ręce. Moody szeptem przekazywał polecenia aurorom, a ona do samego wyjścia z salonu, wzrokiem żegnała się z rodzicami i nienarodzoną siostrą.

 – Roberta nie ma na górze, więc zakładam, że albo go porwali, albo jest u Caroline Paesegood. Chwyć mnie mocniej i rozluźnij się trochę. Wiem, że to trudne ale musisz to zrobić, żebym mógł się teleportować łącznie, do Caroline. – Słyszała jego miękki głos i kiwnęła głową. Wzięła głęboki oddech, chwyciła jego ramiona nie zważając na to, że plami go krwią. Poczuła uścisk w brzuchu, a Charlus stracił nieco równowagę przy lądowaniu, ale zdołał utrzymać stabilność i nie przewrócił się. Ostrożnie przeszedł przez bramkę i poszedł w kierunku domu na Kamiennym Wzgórzu. Otworzyła oczy i patrzyła jak powoli zbliżają się do posiadłości.

Beatrisha Paesegood wybiegła z domu, stanęła u szczytu schodów i mocno chwyciła się barierki, zasłoniła dłonią usta i czekała aż Charlus zatrzyma się obok niej. Nie odezwała się słowem, otworzyła drzwi i przytrzymała je, żeby Potter wniósł ją do jej domu. Drzwi zamknęły się cicho, Trisha kiwnęła na niego, żeby szedł za nią i wszedł do kuchni, w której usłyszała śmiech swojego brata i pisk Caroline. Robert odwrócił się w ich stronę i uśmiech zamarł mu na ustach widząc Doreę całą we krwi. Jego dziewczyna, urocza blondynka odwróciła się i znów pisnęła, tym razem przerażona.

 – Posadź ją na krześle. – Nakazała Trisha i wyjęła kubek z szafki. Zaparzyła kilka listków melisy z walerianą i postawiła przed Parkes. Robert kucnął obok siostry i chciał chwycił jej dłonie, ale rozmyślił się, gdy zobaczył, że są we krwi.

 – Potrzebuję kilka czystych fiolek. Muszę zebrać jak najwięcej materiału z jej ubrania. – Powiedział Charlus, a Caroline kiwnęła głową i wybiegła z kuchni.

 – Opowiedz co się stało. – Poprosił ją brat, a ona spojrzała na Charlusa wystraszona. Starała się, żeby zrozumiał, co próbuje mu przekazać.

 – Muszę oficjalnie ją przesłuchać, ale najpierw muszę mieć pewność, że mam te próbki. Melisa z walerianą odpadają, pani Peasegood. Jest w szoku, a te zioła mogą ja dodatkowo otępić. Ciepła woda powinna wystarczyć, dopóki nie skończę jej przesłuchiwać. – Nakazał Charlus, a do kuchni wpadła Caroline ze skrzyneczką czystych fiolek.

 – Istnieje podejrzenie, że przesłuchanie może źle wpłynąć na jej stan psychiczny. Jako jej brat mam prawo być przy niej i pilnować, żeby w trakcie twojej pracy jej stan nie pogorszył się. – Parkes spojrzał na Charlusa hardo, a ten kiwnął głową.

 – Wezwij w trybie natychmiastowym Malcolma McGonagalla. Ktoś musi zapisać zeznania. – Nakazał Robertowi i za pomocą zaklęcia ściągającego, przelewał część krwi z ubrania Dorei do fiolek. Kiedy skończył tą czynność poprosił o pergaminy, pióro i kałamarz, i musiał wyprosić z kuchni panią Peasegood z córką. Parkes kucnął obok siostry i chwycił ją za czyste kolano.

 – Powiedzcie mi chociaż co się stało! – Spojrzał na Charlusa wiedząc, że od siostry pewnie nic nie usłyszy.

 – Będę przesłuchiwał Doreę Parkes w charakterze uczestnika, albo świadka... – Przerwał i zapewne myślał nad doborem słów. – Ataku, który miał miejsce kilka godzin temu w Barnsley 13 i znaleziono tam ciała Katheriny i Jamesa Parkesów.

 – To boli Robert. – Wyjąkała, gdy blady na twarzy brat ścisnął jej kolano. Usiadł na podłodze i oparł się o nogi siostry. W ciszy czekali aż pojawi się Malcolm. Patrzyła przed siebie i starała się oddychać miarowo. Powoli zaczęła odczuwać zmęczenie, a głowa bolała ją niemiłosiernie. Upiła łyk ciepłej wody i zwilżyła suche wargi językiem. Zaledwie pół godziny temu chciała, żeby ją tam zabili, a teraz powoli zbierała się w sobie. Musiała być silna. Im bardziej będzie dokładna w zeznaniach, tym szybciej dadzą jej spokój. Tego pragnęła najbardziej.

Spojrzała na drzwi do kuchni, które otworzyły się i wszedł Malcolm. Szybko pisał i w Biurze Aurorów często był protokolantem.

 – Dzień dobry, masa roboty od rana. – Uśmiechnął się do nich lekko. No tak... W Biurze jeszcze nic nie wiedzieli. Zlustrował Doreę wzrokiem i nieco się speszył. Charlus wskazał na krzesło, żeby siadł i podał mu przybory do pisania.

 – Gotowy? – Zapytał go, a McGonagall kiwnął głową, kiedy wygodnie ułożył rękę.

 – Jest czternasty marca 1956 roku, godzina 12:40, jako Auror pracujący dla Ministerstwa Magii przeprowadzam przesłuchanie Dorei Parkes lat 22, w sprawie ataku w Barnsley 13, gdzie trzynastego bądź czternastego marca, tego roku zginęli Katherina i James Parkes. W trakcie przesłuchania obecny jest brat przesłuchiwanej Robert Parkes oraz protokolant z Biura Aurorów Malcolm McGonagall. – Zaczął procedurę Charlus, a ona spojrzała na niego i czekała na pytania. – Czy była pani świadkiem czy uczestnikiem wydarzeń?

 – Byłam świadkiem tych wydarzeń. – Zaczęła mówić i upiła kolejny łyk wody. Uniosła rękę, kiedy Potter chciał zadać kolejne pytanie i zaczęła mówić. – Trzynastego marca tego roku skończyłam pracę o osiemnastej, co może potwierdzić mój przełożony Charlus Potter oraz auror Zbigniew Twardowski, z którym wychodziłam z Ministerstwa Magii. Następnie udałam się na ulicę Pokątną, gdzie spotkałam się z moją przyjaciółką Hortensią Marwood, z którą wypiłam grzane Kremowe Piwo w Dziurawym Kotle. Rozstałyśmy się przed godziną dwudziestą i teleportowałam się do Barnsley. Najpierw poszłam do Pani Kingston, która prowadzi miejscowy sklep artykułami medycznymi i kupiłam rajstopy uciskowe dla mamy, ponieważ... Ponieważ miała złe krążenie w nogach, bo była w ciąży. Było chyba tuż po dwudziestej jak wróciłam do domu pod adresem Barnsley 13. Było ciemno, ale widziałam, że w salonie pali się kominek, bo dawał trochę światła na korytarz. Zauważyłam ślady na wykładzinie i z początku myślałam, że jest to błoto, bliżej salonu dostrzegłam, że kolor ten jest ciemnoczerwony. Weszłam do salonu, który był w strasznym stanie. Fotele, kanapa i stolik były rozwalone, a szafa przewrócona. Weszłam dalej, żeby ocenić skalę zniszczeń i zobaczyć, czy są tam moi rodzice. Zauważyłam ich... Leżeli cali we krwi. Ojciec miał chyba rozszarpany lewy bok, a twarz mojej mamy...

Ręce jej się trzęsły, gdy chwyciła szklankę z wodą, aby nawilżyć usta i gardło. Wzięła głęboki oddech i patrzyła na pióro, które zatrzymało się nad pergaminem.

 – Ona była zniszczona. – Kontynuowała patrząc na ruch pióra. – Chyba zemdlałam. Ocknęłam się w nocy, było już ciemno, ogień w kominku zgasł i leżałam tam, dopóki nie znaleźli mnie aurorzy. Usłyszałam jak wszedł Moody i kazał Dawlishowi wezwać dziesięciu jego ludzi. Wkrótce przybyłeś ty, Twardowski, Vance, Goshwak, który zwymiotował w salonie, McKinley, Fenwick i czterech innych, ale ich nazwisk nie pamiętam. Twardowski mnie podniósł z podłogi, przejąłeś i teleportowałeś się ze mną na Kamienne Wzgórze. Miałeś nadzieję, że będzie tu mój brat Robert, ponieważ tu mieszka jego dziewczyna Caroline. Faktycznie Robert tu był. Zebrałeś próbki z moich ubrań, a Robert wezwał Malcolma McGongall, żeby spisać zeznania.

 – Czy ktoś tego dnia odwiedzał twoich rodziców? – Zapytał ją Charlus, a ona wiedziała, że nie może zdradzić pewnych rzeczy.

 – Wiem, że miał ich odwiedzić Albus Dumbledore z kilkoma osobami. – Powiedziała i przeniosła na niego spojrzenie. – Ale nie wiem, czy do tego doszło, bo od ósmej rano byłam w pracy.

 – Czy zauważyłaś coś dziwnego przed wejściem do domu?

 – Nie... Jedynie obraz w przedpokoju był przekrzywiony. Poprawiłam go, bo zawsze się przekrzywia jak kilka osób krząta się po korytarzu. Sądziłam, że to przez odwiedziny znajomych moich rodziców.

 – O której mogli zginąć? – Zapytał ją, a ona pokręciła głową.

 – Nie wiem... Trzeba zapytać profesora Dumbledore'a, czy spotkanie się odbyło. Jeśli tak, to o której godzinie wyszli... Ale musiało to być bliżej dwudziestej, bo krew moich rodziców była jeszcze ciepła. – Wyszeptała i spojrzała w sufit, mając nadzieję, że odpędzi napływające łzy.

 –Czy wiesz kto mógł zabić twoich rodziców?

 – Voldemort. Zapomniałam dodać, że na ścianie, na prawo od wejścia do salonu, w tapecie wyryty był napis "tak kończą ci, którzy przeciwstawiają się Lordowi Voldemortowi". Moi rodzice czynnie krytykowali jego idee i popierali wszelkie akcje mające na celu złapanie jego i popleczników. – Odpowiedziała, a gdy Malcolm znów skończył notować, Charlus chwilę milczał.

 – Jesteś pewna, że to on, a nie jego poplecznicy? – Spojrzała na niego, jakby uderzył ją w twarz. I zamknęła oczy starając się przypomnieć jak najwięcej szczegółów, aby mocniej uargumentować swoje zdanie.

 – Ślady krwi w przedpokoju, to były ślady obuwia. Mogły tam być maksymalnie cztery osoby, bo przy większej liczbie osób, plam na wykładzinie byłoby więcej, a w domu nie można się teleportować, bo nie pozwala na to zaklęcie, które rzuciłam dwudziestego lutego. Moi rodzice byli bardzo dobrymi czarodziejami, daliby radę obronić się przed czterema Śmierciożercami. Jeśli dostrzegliby, że nie mają szans, ojciec miał walczyć z nimi, a mama miała rozwalić ścianę i teleportować się jak najbliżej Ministerstwa, aby poinformować aurorów o napadzie. Oni... mieli to zaplanowane, od kiedy mama dowiedziała się, że jest w ciąży, więc jestem pewna, że to musiał być sam Voldemort. – Powiedziała i starała się, aby reszta sił była słyszalna w jej głosie. Charlus patrzył na nią i chyba wierzył, że mówi prawdę, ale nie sądził, żeby to przeszło wyżej. Spojrzała na Roberta, który sztywno opierał się o jej nogi. Nagle nieco ją oświeciło i spojrzała na Pottera. – Poza tym oni boją się go nazywać Voldemortem... Gdyby to byli tylko Śmierciożercy, to napisaliby: tak kończą ci, którzy przeciwstawiają się Czarnemu Panu. Czy nie mam racji?

 – Lumos Maxima! – Szepnęła i z końca jej różdżki wystrzeliła świetlista kula, która oświetliła korytarz. Spojrzała na nową szarą wykładzinę. Podziwiała Roberta za to, że po pogrzebie rodziców zebrał się w sobie i wrócił do domu. Ona od tamtej pory bała się tego miejsca i mieszkała u Hortensii. Wiedziała, że to nie on sprzątał salon, bo słyszała na jednym z zebrań Zakonu Feniksa, jak pani McKinley mówiła pani Longbottom, że jej mąż wraz z Twardowskim uprzątnęli pomieszczenie.

Świetlista kula powoli oświetliła salon i wciągnęła głośno powietrze. Parkiet wyglądał jak nowy, kanapa oraz dwa fotele były nowe, tak jak drewniana niska ława. Stały one bliżej ściany, gdzie rok wcześniej Voldemort wyrył pamiętne dla niej słowa. Niski kredens stał obok barku pod oknem. Tapety na ścianie też były nowe. W kominku ustawione były świeże drwa, a na gzymsie ułożone były fotografie rodzinne. W miejscu, gdzie był napis, wisiał obraz przedstawiający ją, Roberta i rodziców. Ostrożnie ominęła tą część podłogi na której rok temu leżały martwe ciała i usiadła na podłodze. Otworzyła barek, wyciągnęła Ognistą Whisky i pierwszy raz od kilku miesięcy wybuchnęła głośnym płaczem.

Robert obudził ją zdecydowanie za wcześnie. Podniosła się z podłogi, czując jak jej głowa pulsuje od bólu. Chwyciła szklankę wody i wypiła ją duszkiem.

 – Nie sądziłem, że cię tu znajdę. – Odstawiła głośno szklankę i dopiero teraz spojrzała na chłopaka, który nad nią siadł. Charlus podał jej kanapkę z szynką i sałatą, i chwyciła ją nieufnie. Brunet usiadł obok niej i spojrzał przed siebie na parkiet. – Jak się czujesz?

 – Mam kaca. – Powiedziała zanim połknęła pogryziony kęs kanapki. Dobrze, że była w folii, przynajmniej nie musiała myć rąk.

 – Butelka Ognistej... Masz spust. – Skomentował, a ona spojrzała na leżącą butelkę. Wzruszyła ramionami, bo nie widziała sensu ciągnięcia z nim rozmowy.

 – Która jest godzina? – Zapytała go kiedy zjadła kanapkę.

 – Po szóstej. – Spojrzała na niego z wyrzutem. – Dasz radę iść do pracy?

 – Jak muszę, to pójdę. – Myślała, że skoro misja trwała mniej, to ten jeden dzień będzie miała wolny. – Mogłeś napuścić na mnie Roberta. Niepotrzebnie się fatygowałeś, no i pospałabym dłużej.

 – Martwiłem się. Byłem u twojej współlokatorki i zdziwiła się, że nie wróciłaś. Robert został u Caroline i przypuszczał, że właśnie tu będziesz. – Nie sądziła, że jej brat ma w nią taką wiarę. Miesiąc ją namawiał do tego, żeby wróciła do domu, ale ona nie miała odwagi i dał jej spokój. – Trochę mnie przeraziłaś... Leżałaś w tym samym miejscu, co rok temu.

 – Sama siebie przerażam. – Wyszeptała patrząc tępo w miejsce. – Jak tu weszłam, to nie mogłam przejść po tym parkiecie. Chłopaki doprowadzili to miejsce do porządku. Robert też sobie poradził.

 – Też sobie świetnie radziłaś. Wróciłaś pięć dni po ich śmierci. Nawet nie wiesz jak mi zaimponowałaś, kiedy po ich pogrzebie poszedłem do pracy, a ty dziesięć minut później weszłaś do gabinetu z uporządkowanymi dokumentami i korespondencją. Jesteś najsilniejszą kobietą jaką do tej pory spotkałem. Widziałaś to wszystko i byliśmy pewni, że długo twoje biurko będzie puste, a ty odnalazłaś spokój i wróciłaś. – Jego ciepły, cichy głos łagodził jej myśli. – Wyglądałaś upiornie. Przez kilka tygodni widziałem, że coś cię trapi, ale byłaś cały czas spokojna. Potem wydawało mi się, że wszystko wróciło do normy.

 – Chodzę do pani Hodhedge. Szef chciał mieć pewność, że nic mi nie jest. – Skrzywiła się, chociaż zdawała sobie sprawę, że uzdrowicielka bardzo jej pomogła. – Pewnie się ucieszy jak jej powiem, że tu weszłam. Czasami teleportowałam się tutaj i patrzyłam na dom.

 – To też postęp. – Powiedział, a ona parsknęła śmiechem.

 – Chciałam go spalić. Prawie do tego doszło, ucierpiał jeden parapet i dobrze, że to nie była piekielna pożoga, to udało mi się ugasić. – Przyznała cicho. Nawet Robert o tym nie wiedział, a następnego dnia w pracy miała takiego doła, że Teretn zasugerował wizytę u ich uzdrowicielki. – Wczoraj poczułam się jakbym ich zawiodła.

 – Prawdopodobnie uciekł już z kraju. Minister i Teretn są przekonani, że dostał za swoje i już tu nie wróci. – Kiwnęła głową, bo wiedziała, że Ministerstwo będzie zapewniało, że nic się nie stało.

 – A co mówi Dumbledore?

 – Że rozwścieczyliśmy go i za kilka lat wróci.

 – Przegraliśmy to. – Stwierdziła patrząc na portret rodziców i otarła jedną łzę.

 – Nie... Nadal będziemy walczyć. – Podniósł się i podał jej dłoń. Pomógł jej wstać i wyprowadził ją z salonu. Podał jej małą torbę, którą zostawił w przedpokoju.

 – Masz tu ubrania na zmianę. Ogarnij się, ja zrobię ci porządne śniadanie.

Charlus przepuścił ją w drzwiach aurorów. O dziwo zdążyli na ósmą do pracy, więc była już mniej spięta. Wymusiła na nim, że da jej przeczyta raporty z walki i doniesienia na temat Voldemorta. Zdziwiła się, kiedy zauważyła, że jej biurko jest przestawione bliżej gabinetu Moody'ego i Szefa Biura.

 – Hej! To moje biurko! – Powiedziała oburzona, a dziewczyna, która siedziała za biurkiem przywitała ich radośnie. Potter odpowiedział jej a Dorea stała nie wiedząc o co chodzi.

 – Teretn stwierdził, że jesteś potrzebna gdzieś indziej. – Powiedział tajemniczo, a ona spojrzała na niego i miała nadzieję, że nie przenoszą ją do Urzędu Niewłaściwego Użycia Czarów.

 – Gdzie mnie przenosi? – Zapytała z wyczuwalną paniką w głosie. Potter roześmiał się głośno i spojrzał na nią w dziwny sposób. Odsunęła się o krok, kiedy wyciągnął do niej ręce, ale i tak chwycił jej ramiona i odwrócił ją w kierunku drzwi do jego gabinetu. Patrzyła na drzwi i kiedy dotarło do niej, co widzi, otworzyła usta ze zdziwienia i jedną dłonią je zasłoniła. Podeszła do nich i z czułością pogłaskała nową plakietkę na drzwiach.

 – Wchodź Parkes! – Usłyszała zanim drzwi otworzyły się z rozmachem. W gabinecie siedział Moody i Teretn. Była nadal w szoku i wolno weszła do gabinetu, na który rzucono zaklęcie powiększające. Nie było też starego biurka Charlusa, zastąpiono go dużym biurkiem w kształcie litery L i była pewna, że na pewno się pomieszczą.

 – Jako szef Biura Aurorów, w imieniu Departamentu Przestrzegania Praw Czarodziejów informuję o tym, że pani kurs aurorski zakończył się wynikiem Wybitnym i Ministerstwo Magii z radością przyznaje pani uprawnienia do wykonywania zawodu. – Powiedział Foldius oficjalnym tonem i wręczył Dorei pergamin podpisany przez Minister Magii.

 – Uznaliśmy, że z nami zostaniesz i daliśmy notkę wyżej, że zmieniłaś stanowisko. Wraz z Szefem postanowiliśmy przydzielić cię do partnerowania Potterowi. – Powiedział Moody ochrypłym głosem. – Witaj na statku, Parkes.

 – Dziękuję. – Uśmiechnęła się lekko i kiwnęła sztywno głową.

 – Charlus przekaże ci resztę. My jesteśmy zawaleni robotą. – Alastor wskazał Szefowi drzwi i wyszli z gabinetu.

 – Szefowie wszystkich Departamentów i ważniejszych biur mają spotkanie z Panią Minister. O dwunastej zwołała prasę i muszą ustalić, co powiedzieć. – Wyjaśnił szybko, ale ona ledwo go słyszała. Podeszła do biurka i pogłaskała ciemny blat, zrobiła to tak delikatnie, jakby miała do czynienia z żywą istotą. Klasnęła w ręce, zapiszczała jak mała dziewczynka i kilka razy podskoczyła. Usłyszała jak Potter się z niej śmieje i sama się zdziwiła, gdy odwróciła się do niego i również się zaśmiała. Brunet spojrzał na nią znów tym dziwnym spojrzeniem i poczuła się nieco niezręcznie.

 – Miałeś mi coś powiedzieć. – Zauważyła, a on kiwnął głową.

 – Minister doceniła twoje zasługi i dostaniesz podwyżkę do wypłaty. – Powiedział i usiadł na swoim fotelu, a on nadal stała. – W nocy był tu też Dumbledore i wspólnie podjęliśmy decyzję, że zataimy informację o tym, że to ty się zorientowałaś o tym, że Voldemort nas przechytrzył. Zasługi zostaną przypisane aurorom, którzy zabezpieczali materiał. Nie chcemy na ciebie ściągnąć resztki jego popleczników, bo możliwe, że będą chcieli się mścić.

 – Rozumiem. – Kiwnęła głową, bo całkowicie zgadzała się, że lepiej przypisać zasługi całemu Biurowi Aurorów, bo po śmierci rodziców ona i Robert obawiali się ataku na nich.

 – W pudle pod biurkiem są twoje osobiste rzeczy, które spakowałem z poprzedniego stanowiska. W szufladzie w teczce masz dokumenty, które przejrzysz, podpiszesz i zaniesiesz do kadrowej. Rozpakujesz się, pokręcisz się z radością na krześle i trzeba uporządkować akta, bo wczoraj przybyło nam zatrzymanych.

 – Myślałam... – Zaczęła, bo była pewna, że skończy z segregacją dokumentów. Mogła je uzupełniać i przeglądać, czytać zeznania, ale segregacja? Robiła to dobrze, ale czuła się wtedy, jakby nic nie robiła.

 – Jest ich mało. – Uspokoił ją i chwilę później uśmiechnął szelmowsko, a ona poczuła jak serce bije jej nieco szybciej z ekscytacji. – Ale są bardzo obszerne i ciekawe.

 – Białe kruki wśród śmierciożerców? – Parsknęła śmiechem i usiadła przy swoim biurku i na swoim krześle. Jeszcze raz pogłaskała blat z czułością i oczy nieco jej się zaszkliły.

Wreszcie była aurorem. Zaśmiała się głośno, nie zważając na to, co pomyśli o niej Charlus Potter.

Faktycznie dokumenty, które miała posegregować były ciekawe. Wśród zatrzymanych śmierciożerców, były osoby, które widniały już w ich aktach, ale z braku dowodów i małej ilości świadków, nie mogli ich oskarżyć o napaści. Musiała jedynie iść do archiwum i wziąć odpowiednie akta. Drgnęła przestraszona, gdy Charlus postawił przed nią szklankę z bursztynowym płynem. Spojrzała na niego zdziwiona, kiedy przysunął bliżej swój fotel i usiadł na nim.

 – Nie piję w pracy. – Uśmiechnęła się krzywo.

 – Już wpadłaś w pracoholizm? Zrobiliśmy dwie godziny nadgodzin. – Wzniósł szklankę, jakby wznosił toast. – Za twój awans, Doreo. Należy ci się.

Stuknęli się szklankami i wypiła duszkiem płyn. O tak... Tego jej było trzeba od rana. Odłożyła szklankę i wzruszyła ramionami, gdy spojrzał na nią pytająco. Pewnie zdziwił się, że wypiła zawartość szklanki na raz.

 – Cały dzień męczy mnie kac, zrozum. – Parsknął śmiechem i też dokończył zawartość swojej szklanki. Wróciła do przeglądania dokumentów, bo nawet nie była w połowie zawartości pudła.

 – Na zielonym pergaminie zapisuje swoje uwagi i dołączam je, więc jakbyś potem na to patrzył i czegoś nie rozumiał to pytaj. – Powiedziała i włożyła kolejne akty do teczki, którą potem odłożyła na mały stosik innych teczek. W gabinecie nagle błysnęło srebrną poświatą, która po chwili zamieniła się w srebrnego łabędzia. Ptak otworzył dziób i przemówił łagodnym, kobiecym głosem.

 – Zebranie Zakonu o 21 u nas w domu. – I rozmył się w powietrzu. Patrzyła w miejsce, gdzie przed chwilą pojawił się patronus.

 – Potwierdzisz, że będziemy? – Zapytał Charlus, a ona zdziwiła się, bo nigdy nie potwierdzała swojej obecności. – Muszę potwierdzać takie rzeczy mojej mamie. Prawie zawału dostała, jak raz się nie zjawiłem. Myślała, że mnie dopadli.

 – Och, jasne. – Powiedziała i wyciągnęła pergamin, aby naskrobać wiadomość.

 – Co ty robisz? – Wydawał się być bardzo zdziwiony, a ona zarumieniła się.

 – Odpowiadam, tak jak prosiłeś. –Wyjąkała czując lekki stres.

 – Za pomocą patronusa. – Powiedział to takim tonem, jakby to było oczywiste. Zaczerwieniła się nieco, bo nie wiedziała, jak mu to powiedzieć, ale on zrozumiał. Widziała, że jego zdziwienie miesza się z oburzeniem. – Nie potrafisz patronusa? Przecież doskonale pamiętam, że przekazywałaś już tak wiadomości, tego nie da się zapomnieć!

 – Za patronusy w tym gabinecie będziesz odpowiadał ty, bo ja nie potrafię. – Powiedziała chłodno, a on wyglądał jakby do niego nie dochodził sens jej wypowiedzi.

 – Ale widziałem! – Nie dawał za wygraną, a ona wzięła głęboki oddech, ale nie rozładowało to jej napięcia.

 – Ja też wiele widziałam. – Warknęła i spojrzała na niego hardo. Wyglądał jakby zrobił coś naprawdę złego.

 – Przepraszam, nie zdołałem połączyć faktów. – Powiedział i czuła, że jest mu przykro. Uśmiechnęła się smutno i wróciła do pracy, bo chciała uzupełnić jeszcze jedną teczkę, zanim teleportuje się na zebranie Zakonu Feniksa.

Opróżniała drugą szklankę już tego wieczora. Zaproponował jej ojciec Charlusa i zgodziła się. Stała obok Roberta, Caroline i jej rodziców, i czekali aż Dumbledore zacznie mówić.

Do pomieszczenia weszły Augusta i Enid Longbottom, nieco czerwone na twarzy. Podeszły do Albusa i Augusta coś mu wyszeptała, a on tylko kiwnął głową nieco rozbawiony.

 – Pewnie ich mężowie świętują wczorajszy dzień. – Parsknął cichym śmiechem Robert, a ona w myślach przyznała mu rację. Dumbledore stanął przy kominku i wszyscy w dużym salonie zwrócili na niego uwagę.

 – Witajcie na spotkaniu Zakonu Feniksa! Dziękuję za to, że wczoraj tak licznie przybyliście walczyć z Voldemortem i jego ludźmi! Udało nam się go pokonać, ale on nadal żyje. – Jego błękitne oczy przez chwilę patrzyły na Doreę. – Popełnił masę błędów i znam go na tyle, by wiedzieć, że nie odpuści i wróci. Biuro Aurorów jest pewne, że nie ma go w kraju i badają inne poszlaki. Prawdopodobnie wybrał Afrykę lub Azję, jako cel swojej kryjówki. Złapano wielu śmierciożerców, ale musimy być nadal ostrożni.

 – Za cztery dni ruszą procesy. Na niektórych mamy twarde dowody, ale część z tych gnid, utrzymuje, że byli pod działaniem Imperiusa. – Oznajmij stojący obok niego Moody, a niektórzy członkowie mamrotali coś pod nosami. – Wizengamot podejmie decyzje, co z nimi zrobić.

 – Z przykrością informuję, że trzeba zawiesić działalność Zakonu. Nie rozwiązujemy jej, nie obawiajcie się. Moody będzie mnie informował o nowościach w sprawie i gdy zacznie coś się dziać, znowu się spotkamy. – Przemówił do dwudziestu osób. – Była nas garstka i cieszę się, że większości z nas nie stało się nic złego.

 – Za wszystkich poległych w tej walce! Za Wayna Altona, Raję i Gladysa Bradley'ów oraz Katherinę i Jamesa Parkesów! – Dumbledore uniósł szklankę z Ognistą Whisky wznosząc toast. Członkowie Zakonu wypili za swoich zmarłych kolegów i zaczęli między sobą szeptem rozmawiać. Dwa skrzaty wniosły duże tace z przekąskami i talerzykami. Dorea przesunęła się bliżej kominka i mimowolnie usłyszała jak Dumbledore mówi do Moody'ego.

 – Chyba go rozjuszyłem tym, że nie dałem mu posady dwa lata temu. Gdyby przybył dwa miesiące wcześniej, Dippet na pewno by go mianował... Zawsze miał słabość do tego chłopaka. – Moody pokręcił głową.

 – Pewnie teraz sobie w brodę pluje, że jego prymus tak rozrabia. – Spojrzała na niego szybko. Voldemort chciał być nauczycielem w Hogwarcie? Poczuła jak ktoś odciąga ją w drugą stronę. Spojrzała na dłoń Charlusa trzymającą jej łokieć.

 – Nie podsłuchuj. – Rzucił nieco ostrzegawczym tonem, a ona wzniosła oczy ku niebu. – Sądząc po twojej minie musiało to być coś ciekawego.

 – Widzę, że nie lubisz plotek, to nie podzielę się tym z tobą. – Rzuciła złośliwie i podstawiła mu pustą szklankę, aby dolał jej Ognistej. Uśmiechnął się do niej łobuzersko, gdy skończył dolewać jej alkoholu i zagwizdał na palcach ściągając na siebie uwagę.

 – Chciałbym coś ogłosić! – Zawołał i ustawił ją bliżej siebie. – Dorea dzisiaj otrzymała uprawnienia aurorskie!

 – Naprawdę? – Mruknęła zawstydzona i wymusiła uśmiech. Caroline Parkes zaklaskała w dłonie i po chwili zaczęto jej gratulować. Uścisnęła wiele dłoni i policzki bolały ją, bo niektórzy nawet ją ucałowali. Spojrzała ponad ramieniem Enid Longbottom na szczerzącego się do niej Pottera i miała nadzieję, że odczyta z jej ruchu warg: kiedyś cię zabiję, Potter.

Kontynuacja.