*IV* Dorea Parkes

[muzyka]

Nie myliła się. Jeszcze nigdy nie było tak dziwnie w gabinecie. W pierwszy dzień po urlopie, gdy weszła do gabinetu przywitał ją najpierw zapach kawy, a potem jego uśmiech. Potem dostała od niego dokumenty o jakimś grasującym wilkołaku, a on zajął się papierkową robotą. Już po godzinie stwierdziła, że będą musieli wstrzymać się z szukaniem wilkołaka do następnej pełni. Może gdyby byli ranni, to udałoby się coś ustalić? Póki co nie było sensu.

W sumie nie miała nic do roboty więc pomogła mu z papierkami. Potem dostali do sprawdzenia jakiś dom, w którym podobno straszy i przegonili bogina z domu jakiejś mugolki.

 – Odpoczęłaś po świętach? – Zapytał ją, gdy znów siedzieli w gabinecie, a ona pokręciła głową.

 – Robert rzucił mnie na głęboką wodę i wyprowadził się już do Caroline. – Skrzywiła się nieco. – O dziwo śpię dobrze, ale jestem nieco nerwowa.

 – Co robisz wieczorem? – Zmienił nagle temat, a jej serce zrobiło fikołka.

 – Umówiłam się z chłopakami z biura na partyjkę w Dziurawym Kotle. – Odpowiedziała zgodnie z prawdą, a on skrzywił się nieco. – Pójdziesz ze mną? Pewnie zejdzie do dwudziestej.

 – Muszę coś załatwić po pracy. – Miała nadzieję, że nie wygląda na rozczarowaną. – Ale o dwudziestej mógłbym wpaść do Kotła.

Twardowski, Vance i Fenwick wyszli tuż po dziewiętnastej zostawiając ją samą z Dawlishem. Upierała się, że poczeka sama, ale on nie odpuścił i siedział naprzeciwko niej, nieskutecznie próbując ją podrywać. Opowiadał coś o ostatniej akcji, a ona nie miała ochoty mówić mu, że to już słyszała. Z dwojga złego, wolała jak gadał o pracy, niż otwarcie się do niej zalecał. Tuż przed dwudziestą skończył gadać o pracy, a ona skwitowała całą jego wypowiedź, że to musiał być naprawdę dla niego ciężki dzień.

Poczuła jak włoski na karku jej się zjeżyły. Odwróciła się i spojrzała na wejście do pubu i pomachała radośnie do Charlusa, który dopiero co ją zauważył. Nie potrafiła ukryć uśmiechu.

Przywitał się z Dawlishem i myślała, że mężczyźni będą nieco spięci, ale blondyn tylko patrzył to na nią, to na Pottera i wyglądał na zrezygnowanego, ale uśmiechnął się lekko.

 – Muszę się zbierać. – Powiedział nagle, zanim jeszcze Charlus zdążył siąść i pożegnał się z nimi.

 – Pójdziemy na spacer? – Zapytał nadal stojąc nad nią, a ona zabrała z oparcia płaszcz i kiwnęła głową.

Wyszli na ulicę Pokątną nie odzywając się do siebie, ale co chwilę na siebie zerkali i miała nadzieję, że nie widzi jej rumieńca.
Wpadła po uszy.

Patrzyła na drzwi, które przed chwilą się zamknęły za Charlusem i usiadła za biurkiem, aby rozpocząć nocną zmianę w Biurze Aurorów. Jako, że od Bożego Narodzenia do Nowego Roku miała wolne, Moody poprosił, aby w Wielkanoc przychodziła na nocne zmiany. Na okres wielkanocny zamieszkała na Kamiennym Wzgórzu i w sumie cieszyła się, że w święta nie będzie wracała do pustego domu.

Myślała, że może Potter też będzie miał nocne zmiany, ale on wziął trzy dni urlopu i po czułym pożegnaniu, obiecał, że na pewno się spotkają.

Spotykali się już cztery miesiące i była bardzo szczęśliwa. Praktycznie od ślubu Roberta przestała oszukiwać samą siebie i dopuściła do siebie myśl, że się zakochała.

Usłyszała pukanie do drzwi, a następnie do gabinetu wszedł Charlus z dwoma pudłami.

 – Zadanie od Moody'ego. Żeby ci się nie nudziło. – Spojrzała na te dwa pudła i jęknęła. Nienawidziła segregacji dokumentów, a byli w trakcie szukania nowej asystentki. – Zaczniesz od tego pudła.

 – Jasne. – Mruknęła żałośnie i lekko uśmiechnęła się, gdy nachylił się nad biurkiem i pocałował ją.

 – Jak wrócę z urlopu przez dwa tygodnie to ja będę segregował dokumenty. – Obiecał jej, a ona klasnęła w dłonie.

 – Nie mogę się doczekać. Idź już. Do zobaczenia pojutrze. – Spojrzała na niego podejrzliwie, bo uśmiechnął się jakby coś przeskrobał, a potem zrobił tajemniczą minę, pożegnał się i wyszedł.

Posegregowała już prawie połowę dokumentów, gdy Biuro Dezinformacji zgłosiło jej, że jeden z czarodziei celowo używa magii w obecności mugoli, a wszedł nowy dekret i Biuro Aurorów miało zająć się takimi osobami.

Wzięła ze sobą Twardowskiego i dwie godziny zeszło im złapanie mężczyzny. Pracownicy Biura Dezinformacji musieli zmodyfikować pamięć mugoli, a oni odstawili czarodzieja do Azkabanu, gdzie będzie czekał na proces.

Reszta nocnej zmiany przebiegła spokojnie i została chwilkę dłużej, żeby dokończyć segregację i zanieść pudła do archiwum.

Kiedy dotarła na Kamienne Wzgórze prawie od razu poszła spać.

Caroline obudziła ją zdecydowanie za wcześnie, ale zbliżała się pora obiadu. Szybko się umyła i przebrała w granatową, prostą sukienkę. Boso i w mokrych włosach zeszła na dół do kuchni.

 – Przydałby się skrzat. – Marudziła Caroline, wystawiając pieczeń na duży, podłużny talerz.

 – Pomóc? – Zapytała Dorea i przesunęła się, kiedy weszła Beatrisha Paesegood.

 – Poradzimy sobie, idź do salonu przywitać się z gośćmi. Za chwilę podamy obiad. – Parkes wyszła zdziwiona z kuchni. Jeszcze wczoraj Robert zapewniał, że na obiedzie świątecznym będą tylko oni, a jednak są jacyś goście. Zostawiła różdżkę w sypialni gościnnej i nie miała jak wysuszyć głowy.

Weszła do salonu, gdzie pan Paesegood opowiadał o tym, że planują z żoną podróż życia.

 – Dzień dobry. – Powiedziała i naprawdę bardzo starała, żeby nie wyglądać na zaskoczoną widokiem Potterów w pomieszczeniu. Henry i Ophelia Potterowie odpowiedzieli jej uprzejmie, Thomas i Mary uścisnęli się z nią szybko. Charlus podszedł do niej i ucałował jej policzek. Miała nadzieję, że się nie zarumieniła i stanęła obok Roberta, który dziwnie jej się przyglądał. Tylko Caroline wiedziała o tym, że z najmłodszym Potterem łączy ją coś więcej niż tylko praca. Po weselu jej brata kilka osób pytało o łączące ich relacje, bo dało się wyczuć chemię między nimi. Sama nie widziała sensu w afiszowaniu się związkiem, tym bardziej, że dla niej była to sytuacja nowa i bała się zapeszyć.

Mary odciągnęła ją na bok i przez chwilę przyglądała się jej mokrym włosom.

 – Dopiero co wstałaś? – Zapytała, a Dorea kiwnęła głową.

 – Zostałam godzinę dłużej, żeby nie zostawiać roboty na wieczór. Nie spodziewałam się, że będą goście i nie szykowałam się specjalnie. Mam nadzieję, twoja teściowa przymknie na to oko. – Wyszeptała tak, żeby tylko ona ją usłyszała.

 – Póki co nie wymaga, żeby być tak dystyngowanym jak ona, ale czuję, że niedługo nadejdzie ten czas. Tym bardziej, że Sharon jest w Stanach, a to jej się obrywało. – Odpowiedziała jej szeptem, a Dorea zapytała ją o to jak się układa jej bratowej w Ameryce.

 – Niedługo będzie rodziła drugą córeczkę. – Zrobiła tak czułą minę, że przez chwilę zazdrościła im dzieci.

 – A właśnie... Gdzie Kevin? – Rozejrzała się, bo myślała, że może malec skądś przybiegnie.

 – Och, został z mamą, bo przechodzi właśnie Smoczą Ospę. Całe szczęście, że wszyscy ją przechodziliśmy. Najgorsze już za nami, tylko musimy smarować go maściami, żeby blizny mu nie zostały. – Ruszyły do jadalni, kiedy Trisha oznajmiła, że podały już obiad z Caroline. Nadal rozmawiały z Mary o Sharon i usiadły obok siebie przy stole. Po prawej stronie Mary usiadł Tom i na chwilę im przerwał. Brunetka obserwowała jak Charlus zajmuje miejsce obok niej, jakby robił to przez przypadek. Rzuciła nerwowe spojrzenie na Caroline, która siedziała naprzeciwko i bacznie obserwowała ją oraz Pottera.

Obiad zjadła prawie nic się nie odzywając, odpowiadała lakonicznie na pytania i gdy talerze zostały sprzątnięte, przeszli ponownie do salonu. Trisha i Caroline poszły na chwilę do kuchni, a ona przyjęła od brata lampkę wina, którą dość szybko opróżniła. Stanęła przy drzwiach na taras i obserwowała ogród. Mżawka padała już od paru godzin, ale na szczęście nie było szaro i ponuro.

 – Jak było w pracy? – Zapytał ją Charlus i odwróciła się. Zdziwiła się, że nie pije Ognistej tak jak inni mężczyźni.

 – Jakiś kretyn używał magii przy mugolach i musieliśmy go zatrzymać z Twardowskim. – Wzruszyła ramionami, co oznaczało "nuda". – Uwinęłam się z papierkami i wróciłam.

 – Tylko nie zdążyłaś się wyspać. – Zauważył i odchylił się nieco, żeby spojrzeć na jej bose stopy. – Nawet nie wiesz jak uroczo wyglądasz, kochanie.

 – Ej! – Syknęła i rozejrzała się ostrożnie, czy nikt nie słyszał. Rzuciła kolejne nerwowe spojrzenie Caroline, która właśnie wróciła z matką z kuchni.

 – Wiesz, że kiedyś się dowiedzą? – Nie była zdziwiona, gdy zauważyła jego szelmowski uśmiech.

 – No ale niekoniecznie dzisiaj. – Szepnęła i poczuła się nagle zdezorientowana, gdy Potter przestał się uśmiechać i sam zaczął być nieco nerwowy. Sięgnął do kieszeni spodni i chyba coś z nich wyjął, ale nie zauważyła, co to takiego. – Doreo...

Spojrzał ponownie w jej oczy i nie spuszczając z niej wzroku, uklęknął przed nią na jednym kolanie. W połowie dzielącej ich odległości, trzymał złoty pierścionek z bursztynem. Otworzyła usta, w głowie mając papkę zamiast mózgu. Usłyszała jak Beatrisha mówi "na brodę Merlina!" i zrobiło się kompletnie cicho.

 – Zostaniesz moją żoną? – Zapytał uśmiechając się delikatnie z nadzieją. Wyciągnęła do niego drżącą dłoń i nieskora do żadnych słów kiwnęła głową, i zaśmiała się bezradnie, gdy poczuła łzy na policzku. Chwilę później trzymał ją w ramionach i całował jej usta.

Pamiętała, że im gratulowano, ale minął kwadrans nim opanowała całkowicie emocje. Pan Paesegood zszedł do piwnicy po jedno z jego najlepszych win i teraz je rozlewał do kieliszków. Czuła się całkiem swobodnie stojąc u boku Charlusa, który mocno obejmował ją ramieniem w talii. Posyłali sobie co chwile znaczące spojrzenia i od czasu do czasu całował ją w czubek głowy.

Chyba nigdy nie widziała go tak szczęśliwego.

Wzięła kieliszek od Roberta i zdziwiła się, gdy Caroline odmówiła wina. Brunetka spojrzała na nią uważnie, bo blondynka uwielbiała cierpki smak wina.

No nie było siły, która odciągnęłaby ją od wypicia choćby łyczka... Chyba, że...

 – Nie... – Zaczęła Dorea patrząc na nią, a raczej na jej brzuch. Bratowa spojrzała na nią spod rzęs i kiwnęła głową.

 – Jestem w ciąży.

Dwa miesiące później Caroline dowiedziała się, że to będą bliźniaki: chłopiec i dziewczynka. Popłakała się, kiedy bratowa wyznała, że chciałaby dać córce na imię Katherina.

Otarła łzę, spojrzała na śpiącego obok niej męża i zaśmiała się za wspomnienie poprzedniego wieczora.

Długo prosiła Alastora Moody'ego nim w końcu zgodził się udzielić im ślubu i przez najbliższe trzy miesiące miała segregować mu dokumenty. Powiedział dwa zdania, ale i tak nie wyobrażała sobie kogoś innego na jego miejscu. Miała przygotowaną przysięgę, ale kiedy usłyszała przysięgę Charlusa, zmieniła swoją.

 – Przysięgam być zawsze szukającym.

 – Przysięgam być zawsze twoim złotym zniczem.

W sumie cała ich ceremonia zaślubin zawierała cztery zdania.

Spojrzała na złotą obrączkę, którą Charlus założył jej na ten sam palec, na którym trzymała pierścionek zaręczynowy, którego oczko i detale wyglądały jak malutki złoty znicz.

 – Kocham cię, pani Potter. – Czule spojrzała na przebudzonego męża i pocałowała go w usta.

Kiedy weszli do Biura Aurorów rozległy się brawa i Dorea uśmiechnęła się na widok kolegów, którzy wystawiali głowy z kabin, aby im pogratulować. Charlus uśmiechnął się z samozadowoleniem i podniósł ich trzymające się dłonie do góry w geście zwycięstwa.

 – Gorzko! Gorzko! – Krzyczał Twardowski, ale ona nie wiedziała co to oznacza. Wiedziała, że to na pewno nie kolejne polskie przekleństwo. Brunet przyciągnął ją do siebie i pocałował tak, że brakło jej tchu. Usłyszeli gwizdy i jeszcze żywsze brawa, które nagle ucichły, a aurorzy wrócili do pracy. Odwrócili się, bo wiedzieli, że tylko jedno mogłoby wystraszyć ich kolegów: Alastor Moody. Ona wyglądała na zawstydzoną, a jej mąż uśmiechał się radośnie.

 – Macie tu sprawę. – Szef podał teczkę Charlusowi, pokręcił głową i rzucił na odchodne. – Zaczynam żałować, że jestem waszą swatką.

Dorea prosząc Moody'ego o udzielenie ślubu nazwała go ich swatką i nieco się oburzył.

Poszli w kierunku ich gabinetu i mąż zatrzymał ją przed drzwiami. Stuknął w plakietkę różdżką i pojawiła się nowa:

Charlus i Dorea Potter.

Spojrzała na niego wzruszona i wciągnęła go do gabinetu, a kiedy drzwi się zamknęły nie mogła przestać go całować.

 *******

Duża część tego postu jest przywołana jako wspomnienie w rozdziale 2.